แปลไทยเป็นมคธ ข้อ ๔๐๖-ข้อ ๔๑๐.

แปลไทยเป็นมคธ ข้อ ๔๐๖-ข้อ ๔๑๐.

๔๐๖.ในสมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาค ตรัสเรียกมาแล้ว ซึ่งภิกษุ ท. ประทานแล้ว ซึ่งโอวาท ว่า “แน่ะภิกษุ ท. ท่าน ท. เป็นผู้รับมฤดก ของเรา โดยธรรม เถิด, จงอย่า เป็นผู้รับมฤดก ของเรา โดยอามิส เลย.”

เอกสฺมึ สมเย ภควา ภิกฺขู อามนฺเตตฺวา “ธมฺเมน ภิกฺขเว มม ทายชฺชา หุตฺวา มา อามิเสเนว มม ทายชฺชา โหถาติ” โอวาทํ อทาสิ ฯ

๔๐๗. ใครๆ ไม่พึงดูหมิ่น ซึ่งบาป อย่างนี้ ว่า “บาป มีประมาณน้อย อันเรา ทำแล้ว, เมื่อไร มัน จักให้ ซึ่งผล แก่เรา.”

โกจิ “อปฺปมตฺตกํ เม ปาปํ กตํ, กทา เม เอตํ วิปจฺจิสฺสตีติ” เอวํ ปาปํ นาวชาเนยฺย ฯ

๔๐๘. วันหนึ่ง อนาถปิณฑิกะ คฤหบดี ไปแล้ว สู่สำนัก แห่งพระศาสดา เป็นผู้ อันท่าน ตรัสถามแล้ว ว่า “แน่ะคฤหบดี ก็ ทาน ในตระกูล อันท่าน ยังให้อยู่หรือ? ทูลว่า “พระพุทธเจ้าข้า ขอรับ ก็แต่ว่า ข้าพระพุทธเจ้า ไม่อาจ เพื่อจะทำ ให้เป็นของประณีต.”

เอกทิวสํ อนาถปิณฺฑิโก สตฺถุ สนฺติกํ คนฺตฺวา เตน “ทียติ ปน เต คหปติ กุเล ทานนฺติ” ปุฏฺโฐ “ อาม ภนฺเต. ปณีตํ ปน กาตุ น สกฺโกมีติ” อาห.

๔๐๙. พระศาสดา เมื่อทรงแสดง แก่เขา ว่า “ ทาน ไม่ ชื่อว่าประณีต ในเพราะไทยธรรม ประณีต” จึงตรัสแล้ว ว่า “แน่ะคฤหบดี เมื่อจิต เป็นของประณีต ทาน ที่ให้แล้ว ชื่อว่า เป็นทาน เศร้าหมอง ไม่มี; เหตุนั้น ท่าน อย่าคิดแล้ว ว่า “ทาน ของเรา เศร้าหมอง.”

สตฺถา ตสฺส “ น ปณีเต เทยฺยธมฺเม ปณีตํ นาม ทานนฺติ” เทนฺโต, “คหปติ จิตฺตสฺมึ ปณีเต สติ, ทินฺนทานํ ลูขํ นาม นตฺถิ, ตสฺมา ลูขํ เม ทานนฺติ” มา จินฺตยีติ อาห ฯ

๔๑๐. คนผู้อยู่ครอง ซึ่งเรือน พึงแบ่ง โภคะ โดยส่วน ท. ๔ , พึงบริโภค ซึ่งส่วน อันหนึ่ง, พึงประกอบ ซึ่งการงาน ด้วยส่วน ท. ๒, พึงเก็บไว้ ซึ่งส่วนที่ ๔ ด้วยคิดว่า “เมื่ออันตราย เกิดขึ้น เรา จักได้บริโภค.”

จตูหิ โกฏฺฐาเสหิ ฆราวาโส โภคํ วิภชิตฺวา, เอกํ ปริภุญฺชิตฺวา, ทวีหิ กมฺมนฺตํ โยเชตฺวา” อนฺตรายสฺส อุปฺปนฺนสฺส ปริโภคํ ลภิสฺสามีติ จตุตฺถํ นิสาเมยฺยฯ